1994-11-03.LAVOZDGALICIA.O RETORNO DE CROMWELL MARIA XOSE PORTEIRO

8 / ColaboracionesJueves3 de noviembre de 19941 Ramón*H0 f^KÍ6o MasDíNKD’R.Mo SABfc'A ojj&t P6 IAS W tooOiof&Sve ceüsofíAVoT>s^fsK.vtwitecmEl maldito embrollo de ¡a PSVPEDRO ALTARESTIRIOS y troyanos de acuerdo: peor el remedio que la enferme­dad. El auto del juez de Delitos Monetarios, Miguel Moreiras, con su espectacular y nunca vista fianza de 65.000 millones (aplazada ahora desde los tres días a un mes) para cubrir la responsabilidad civil sub­sidiaria en el caso de la PSV, no sólo no ayuda a solucionar el pro­blema de los cooperativistas, sino que, por el contrario, sume el asun­to en un berenjenal jurídico de difícil, por no decir imposible, salida. Con efectos secundarios, además, de incalculable trascendencia so- ciopolítica, como sería poner en peligro la existencia de UGT.De modo que en lugar de lamentarse de las críticas, podría reflexio­nar sobre su tendencia a la improvisación y a no medir todas las con­secuencias de sus actos. En todo este maldito embrollo del fiasco de la PSV, con todo tipo de responsabilidades, dejaciones y megaloma­nías, lo más importante es que a esos miles de cooperativistas se les resarza en sus derechos y consigan una vivienda. La solución era muy difícil pero parecía encaminada con el crédito del ICO respalda­do por la hipoteca sobre el patrimonio de la UGT. El embargo dicta­do por el juez vuelve a poner todo ello patas arriba. Así las cosas, es imprescindible simplificar el caso y salir, como sea, del atolladero. Alguien ha definido el auto del juez Moreiras como un elefante en­trando en una cacharrería. De modo que, antes de que se rompan to­dos los platos, se hace imprescindible sacarle de ella.Nunca nada éXOSÉ MEJUTONuNCA nada é. Nunca. Iso dicíamo Alberte xa hai ben anos. No 82 gañan os socialistas: un estoupido de utopía políticamen­te correcta, Marx xa Acara moi atrás, Luis Gómez Llórente ta- mén se arredara do partido ao se decatar de que o cerne do discur­so de González era a esterilidade do pragmatismo. Xan xa me ad­vertirá daquela. Non che han na­cionalizar a banca. Estes pacta­ron con Suárez e eos poderes reais do país (hainos). Non te fa­gas moitas ilusións. E Alberte vena teimar no mesmo: nunca nada é. Non a nacionalizaron: preferiron dirixila dende un Ban­co de España inzado de teenó- cratas que falaban de modernizar o aparello productivo coa mesma paixón coa que logo investiron en bolsa. Nunca nada é. Lembra o afervoado trunfo da revolución sandinista. Daniel Ortega. Quin­ce anos despois, incapaz de frear o desartellamento do Frente San­dinista de Liberación Nacional. O fermoso pulo revolucionariodo sandinismo esmagado pola realpolitik reaganiana e, após unha década, deitado na lama da fin da historia. Xan xa xogaba daquela a profeta da apocalipse. Irnos perder, dígocho eu. Cha- moume o outro día. Ernesto Car­denal deuse de baixa do FSLN. Non quere xogar ao caudillismo e ao peche de filas. Non quere ouvir falar de centralismo demo­crático e demáis ladaíñas totali­tarias. Non é que traicione a cau­sa: segue a ser marxista, pero non comparte a infalibilidade do líder, o patriotismo de partidos. Eu xa cho avisara, di Xan. Tes razón, dígolle apático, derrotado.¿Nunca nada é? ¿De verdade que todo está resolto de ante- mán? Vaiche ben na vida, ¿non?, pois lembra a máxima que legou Francisco Franco á nosa memo­ria colectiva: Haga como yo, no se meta en política. Nunca coma hoxe foi tan perigosa a tentación do nihilismo. E sei que Alberte —o seu escepticismo é mobiliza- dor— ha concordar comigo.------------------------■ PÁTINAS S0LTASm----------------------------------O que se quere verIViOITA xente pensa que os negros son menos intelixentes que os brancos, e aseguran de boa fe que a súa crema non é un prexuízo senón que deriva da experiencia histórica. Por unha parte, os negros non fi- xeron cousa de proveito ó lon­go de sáculos e doutra, na ac- tualidade, coas mesmas opor­tunidades para todos, resulta que son máis pobres, teñen peores trabados e cometen máis delitos que os brancos.Agora nun libro recente, The bell curve (A curva en campana), dous profesores americanos proporcionan ar­gumentos científicos para esa actitude. Tras oito anos de es­tudio e mediante a aplicación de probas de intelixencia a ne­nas asiáticos, negros e bran­cos, chegan á conclusión de que o coeficiente mental dos negros está quince puntos porMARINA MAYORALdebaixo do das outras etnias.Estes datos recordáronme inmediatamente os comenta­rios dun colega, catedrático de Ensinanzas Medias en Ceu­ta. Estaba convencido da infe- rioridade intelectual dos mou- ros e esgrimía como dato irre­futable o rendemento acadé­mico. Contábame que tiveran que duplicar as clases e ense­ñar separadamente a españois e nativos porque, cando com­partían aula, a diferencia era tan chamativa que orixinara a protesta dos pais e das autori­dades, que acusaban ós profe­sores de discriminación. Para poder darlles sobresalientes ós nativos houbo que poñelos á parte; é dicir, baixar o nivel.O erro de interpretación do meu colega é, á pequeña esca­la, o mesmo que o libro dos americanos trae de novo ó plano da actualidade: as des-vantaxes históricas e o sesgo racial e cultural das probas de intelixencia deforman os re­sultados obtidos. Os negros —como as mulleres— non son máis burros senón que parten de máis abaixo, cun enorme lastre social, e, para colmo, están sendo medidos con ins­trumentos inadecuados. Pero isto é tan obvio que quizá o problema sexa máis fondo.En definitiva, trátase de que non vemos senón o que quere­mos ver. En Brighton en 1886 celebrouse un congreso médi­co no que se chegou á conclu­sión de que o estudio prexudi- caba á función reproductora das mulleres. Os feitos non deixaban lugar á dúbidas: as mulleres con estudios tiñan menos fillos que as analfabe­tas; ergo, a instrucción femi- nina provocaba esterilidade. Pois eos negros, o mesmo.Habitación propia *O retorno de CromwellMARÍA XOSÉ PORTEIRO0 NDE se atopa o centro de Formación Pro­fesional para un/unha monarca?. ¿Hai algunha garantía de que a transmisión xenética sexa máis coidada nos descendentes de reís ca nos demais? ¿Sinten e padecen coma nós ou real­mente son diferentes? Se Antonio García Tre- vijano e a súa particular Corte dos Milagres madrileña utilizaran estes argumentos en vez de falar de crise do sistema, seguro que cala­rían máis fondo nos corazóns dos españois na súa cruzada republicana. Así o están a facer os británicos e teñen na picota á segunda monar­quía máis vella do mundo por mor dos proble­mas emocionáis do herdeiro ó trono.Un Dylan Thomas vivo aínda reinventaría a súa teoría poética do amor (... «para o home or­gulloso e afastado non escribo... escribo para aqueles amantes que arrodean eos seus brazos as mágoas dos séculos...»); entre trago e trago atraería ó seu carón ó Príncipe de Gales, el querepresentou o máis puro e inconformista espíri­tu galés, e lie tiraría das almidonadas orellas para facerlle ver que a ausencia de felicidade o converten no máis plebeo dos seus súbditos. O amor —ou a súa procura— ameaza con se-la tumba dunha institución cimentada ñas rela- cións de conveniencia e na máis rancia hipo­cresía protocolaria; da mesma institución que tivo en Enrique VIII o cénit do «divorcio á bri­tánica maneira» para xustifica-lo sacrificio das súas sucesivas consortes pola necesidade de dar un herdeiro ó trono de Inglaterra: igual que fai agora o eterno aspirante á coroa da súa nai para explica-lo seu casamento e posterior repudio de Diana Spencer. Unha institución que cinco sé- culos despois, tan podre como daquela, rema- tou por encallar ñas rochas da necesidade de afecto non previstas polos preceptores dos reis. Hoxe, a pantasma de Cromwell sobrevoa os te- llados do palacio de Buckingham./Qué país!ANDRÉS ABERASTURINI E imagino que los ingleses, los franceses y los italianos (los alemanes menos) dirán lo mismo que nosotros de vez en cuando: ¡Qué país!. Porque cada cual aguanta su vela como mejor pue­de y mientras los tribunales la­van y lavan las manos sucias de Italia, la monarquía inglesa no deja de escandalizar.Aquí tenemos un poco de todo, desde corrupción a estupidez y, para colmo, nos llegan a Barce­lona la pandilla esa de cretinos llamados hooligans (o algo así) que son una muestra inequívoca de la capacidad de convivencia de los hijos de la Gran Bretaña.La única fobia que de verdad me come las entrañas es la que siento por estos ingleses del Manchester en particular y por los que veranean —me sigo refi­riendo a los ingleses— en Beni- dorm sean o no forofos o aficio­nados al fútbol; pocas cosas hay tan vomitivas como un inglés hortera y borracho.Pero decía ¡qué país! porque hoy me coge la vida cansado y como de vuelta y sólo me preo­cupan las historias cotidianas. Sólo quiero mover la cabeza en­tre asombrado y negativo cuando me cuentan que, por si algo le faltaba al animoso ministro Atienza, ahora resulta que la Or­ganización Mundial de la Salud ha dicho que incluso un chato de vino en las comidas es cosa mala.¡Pero coño... si hasta Cervantes lo aconsejaba! Empiezo a creer en la conjura europea, en la Eu­ropa de los necios, en el contu­bernio, en todo.